eder-volkorenspeltbrood met hazelnoten of zonnepitten

In 1965 kon ik een baan als tekenleraar krijgen op de Middelbare Meisjes School Velsen, een school gevestigd in noodlokalen bij Telstar (gesloopt). Van Amsterdam, waar ik met mijn gezin aan een drukke straat woonde, liep er een directe spoorlijn naar IJmuiden met een halte vrijwel voor de deur van de school. Elke dag heel vroeg op en lange dagen, maar in Velsen wonen? Nooit! Tot een jaar later de heer Ockeloen, de toenmalige wethouder van O.W. tevens voorzitter van de Stichting tot behoud van Het Dorp Velsen, mij vroeg of ik interesse had in een huis in het dorp Velsen. Dat dorp was toen bestemd als woongebied voor kunstenaars, want de rasechte IJmuidenaar wilde in die afbraakbuurt absoluut niet wonen. En dat was ook wel voorstelbaar: een zooitje was het. De pandjes werden niet meer onderhouden, waren soms half ingestort en dichtgetimmerd. Winkeltjes die er ooit waren - weg! Maar de kerk en nog een handvol huizen werden een beschermd dorpsgezicht. Twee huizen waren al gerestaureerd en een ervan kon het mijne worden. In huur wel te verstaan en wel voor minstens drie jaar, want de socialist Ockeloen was van mening dat speculatie moest worden uitgesloten. Ach, dacht ik na drie jaar heb ik dan een mooi ruilobject, en kunnen we terug naar Amsterdam. Maar dàt is er nooit van gekomen. Het wonen in het dorp paste in de trend van de zestiger jaren: ‘eenvoudig leven op het platteland’. De omgeving wàs ook veel landelijker. Wat nu Velsen Oost is, was tot aan de tunnel nog weiland en braakliggende grond, de Parkweg een lommerrijke, smalle klinkerstraat. De oversteek naar Velserbeek kon met ogen dicht. Vanuit de Zuiderdorpstraat zag je geen parkeerplaats maar een met wilde bloemen begroeide heuvel die een bunker aan het oog onttrok. Er was toen nog veel meer dorp totdat een deel ervan in 1969 bij de verbreding van het kanaal voor goed verdween. Ondertussen ontstond er een gestaag groeiende leefgemeenschap. Nieuwe bewoners werden goede buren, voor onze kinderen was het een ideale speelplek. Ons huis voldeed prima - en niet onbelangrijk - had een groot atelier. Mijn school, na fusies eerst de Vissering en daarna het Vellesan, beviel ook uitstekend en was daarbij nog eens op loop afstand ook.

Na lid van de Stichting geworden te zijn, begon de geschiedenis van het dorp me steeds meer te interesseren. Met Siebe, Siem en anderen resulteerde dat in 1975 in het boek over de geschiedenis van het dorp: Een kerk en een handvol huizen'.